«Τα Χριστούγεννα των ποιητών»

Τα Χριστούγεννα «έρχονται» για ακόμη μια φορά.Για κάποιους εορταστική επέτειος, ίσως, μιας «Γέννησης» και ενός «Θανάτου»º για άλλους, ίσως, απλά ένα σημάδι στον απρόσωπο χρόνο και μια ευκαιρία συνάμα να ξαποστάσουν. 

Πάντως όποια και να είναι η προσωπική, εσώτερη, πρόσληψη αυτής της εορτής, και όσο ασήμαντες ειναι οι συμβατικές ημερομηνίες και οι χρονολογίες, είναι πάντα ευκαιρία να διαγνώσει κανείς μια σύγκρουση που πιθανώς οξύνεται, αυτή μεταξύ εννοιών όπως του ατόμου και του προσώπου, της εσωστρεφούς κατανάλωσης και του δια-λόγουº και μιας και αυτή η ανάρτηση αφορά «τα Χριστούγεννα των ποιητών», ας αφουγκραστούμε μονάχα τον σιωπηλό διάλογό τους με τα απτά και μη νοήματα των ημερών, καθώς αυτοί, όπως και αναφέρει ο Δ. Κοσμόπουλος στο άρθρο που ακολουθεί, «καθαρίζουν την όραση από τις τρέχουσες επιχωματώσεις και μας κάνουν αισθητό το αίτημα για πραγματικότητα βίου εορταστική και πένθιμη συνάμα».

Εύχομαι ολόψυχα, με αυτό τον τρόπο, Καλά Χριστούγεννα

α.α.

Σαν θάνατος γενήθης μέσα μου....

«Άτιτλο» - Clifford Still

Σαν θάνατος γενήθης μέσα μου....

Σαν θάνατος γενήθης μέσα μου

επάξια του Ερέβους και της Νύχτας κόρη,

ακόμη και αν οι Μούσες σε θηλάσανε,

η Μνήμη, η Μελέτη κι Αοιδή.

Τ. Λειβαδίτης - Πολύτιμος στίχος

Τάσος Λειβαδίτης

Πολύτιμος στίχος

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον
είμαστε κιόλας νεκροί.

Στίχος λιτός, στίχος γυμνός στην απλότητα της ειλικρίνειας του, ένας στίχος πολύτιμος ενός
«πρίγκηπα του τίποτα», ενός «τρελού για επαναστάσεις». Κι όμως η ειλικρίνεια σε αυτές τις δώδεκα λέξεις, νομίζω, μας εκθέτει αμήχανους και φανερώνει τα τόσα σημάδια της συνεχούς καθημερινής μας νέκρωσης...

Γιατί, άλλωστε, ποιος είναι πραγματικά νεκρός, ή ζωντανός;

Κ. Παπαϊωάννου - Το ελληνικό πρόσωπο και η Δύση

Δυστυχώς οι υποχρεώσεις δεν με αφήνουν σήμερα παρά να αλιεύσω και να παραθέσω μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Κώστα Παπαϊωάννου(1925-1981), του μεγάλου αυτού Έλληνα διανοούμενου. Αφορμή, η συζήτηση για την Ευρώπη και την σχέση μας με την Δύση... γιατί όπως ήδη αναφέρει ο Κ. Παπαϊωάννου από την πρώτη στιγμή, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ενός λαού δεν εντοπίζονται στα «οικονομικά φαινόμενα» αλλά «στον τρόπο με τον οποίο αισθάνεται το φυσικό περιβάλλον»

α.α.

Το ελληνικό πρόσωπο και η Δύση

συνέντευξη του Κώστα Παπαϊωάννου

Αναδημοσίευση από το περ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ Νο 373, 25 Σεπτ. 1975.

-Τι εννοούμε λέγοντας Κοινωνιολογία της Τέχνης και ποια η χρησιμότητά της στη σημερινή εποχή;

- Το πρώτο που πρέπει να πει κανείς είναι ότι η τέχνη είναι ένας αυτόνομος παράγοντας. Έχει τη δική της νομοτέλεια, τους δικούς της σκοπούς. Με τη διαφορά ότι καθώς είναι ζωντανό φαινόμενο, οπωσδήποτε έχει σχέση με την κοινωνική πραγματικότητα –η οποία, πολλές φορές, μπορεί να είναι πολιτική, με την ευρύτερη έννοια του όρου–, δηλαδή έχει σχέση με τη βαθύτερη ψυχή της κοινωνίας. Γι’ αυτό, αν θέλουμε να γνωρίσουμε ουσιαστικά και σε βάθος μια οποιαδήποτε κοινωνία, θα καταφύγουμε βασικά στη θρησκεία και στην τέχνη της.