Πλέον θα μπορείτε να παρακολουθείτε το Ἀναγράφω και από την σελίδα του στο facebook

α.α.

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Γ. Ρίτσος - Μέθοδος Αισιοδοξίας

Γ. Ρίτσος - ζωγραφική σε πέτρα, λεπτομέρεια
ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

Μνησίκακος, ὅλο τὰ σκοτεινὰ σημεῖα θυμόταν - αὐτὰ ὑπογράμμιζε, 
τα γενίκευε μάλιστα, κάπως αὐθαίρετα καὶ πειστικὰ μαζὶ - ἕνα σύστημα
βαθύ, σκοτεινό, καὶ πιθανὸν προβλεπτικό. Τὰ πάντα σκοῦρα, σχεδὸν μαῦρα - 
ἔπιπλα, πρόσωπα, παράθυρα, ὁ χρόνος. Ὡστόσο ἡ μορφή του
ἔμενε φωτεινή, περιχυμένη κάποια μυστικὴ εὐτυχία - ἴσως ἀπ᾽ τὸ προνόμιό του
νὰ διακρίνει μέσα στὸ σκοτάδι, νὰ διακρίνει τὸ σκοτάδι, κι ἀκόμη
τὶς τέσσερεις μπρούτζινες σφαῖρες νὰ λάμπουν στὸ βάθος, στὸ μεγάλο κρεββάτι
ὅπου ἀναπαύονταν οἱ δύο ὡραῖοι νεκροὶ σὲ στάση συνουσίας. 

26.V. 68

Από την τριπλή συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Καθαγιάζοντας την αποτυχίας μας


Οι Κλόουν - José Gutiérrez Solana

Θα ήταν κάποιος σίγουρα αφελής αν αμφισβητούσε τον βαθιά πολιτικό χαρακτήρα του ελληνικού ζητήματος, με ρίζες που πρέπει να εντοπιστούν μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του σχετικά νεογέννητου ελλαδικού κράτους. Θα είχε κανείς όμως και αυταπάτες αν πίστευε πως το πρόβλημα περιορίζεται στην έλλειψη ηγετών και δεν πηγάζει από αυτές καθ' αυτές τις θεσμοθετημένες και μη σχέσεις εξουσίας και τις προτεραιότητες που θέτουμε ως λαός, ως κοινωνία. 

Όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Κώστας Παπαϊωάννου, στο εξαιρετικό βιβλίο του Τέχνη και Πολιτισμός στην Αρχαία Ελλάδα, «κάθε λαός αρχίζει την ιστορία του με αυτή την εκούσια αυτο-απαλλοτρίωση», την συνειδητή αυτο-εγκατάλειψη και παραίτησή του από την εξουσία, θεσπίζοντας έτσι μοναδικό φορέα της τον βασιλιά (ή κάποια ομάδα ανθρώπων). Το δίλημμα, όμως, ανάμεσα στο κράτος και στην αναρχία παραμένει και αφήνει τον άνθρωπο μετέωρο αλλά και «υποταγμένο σε μια εξουσία πάνω στην οποία δεν έχει κανένα έλεγχο». Έτσι σύμφωνα με τον Παπαϊωάννου «ο άνθρωπος υπεραναπλήρωνε την ανικανότητα του αυτη είτε «καταργώντας», με μαγικό τρόπο, στην οργιαστική εορτή, κάθε τάξη και νομιμότητα [που δεν μπορεί να αλλάξει πραγματικά στην καθημερινή ζωή], είτε υποτάσσοντας το πρόσωπο του άρχοντα σε ένα πλήθος εκδικητικών ταμπού, είτε αναζητώντας την σωτηρία έξω από το κράτος, σε μυστικές αδελφότητες ή σε αντικρατικές Εκκλησίες.» Αλλά πάντα, ο χαρακτήρας αυτού του παραδοσιακού κοινωνικού ελέγχου παραμένει συμβολικός και προ πάντων απολιτικός.