Γ. Ρίτσος - Χωρίς Αντίβαρο

Ένα ολιγόστιχο ποιητικό σχόλιο του Γιάννη Ρίτσου γραμμένο, τότε, στην χούντα των Συνταγματαρχών που γυρίζει σήμερα, ίδιο, σε μια επανάληψη σχεδόν ειρωνική και οδυνηρή.  Χωρίς αντίβαρο τότε, χωρίς αντίβαρο και σήμερα:



ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΒΑΡΟ


Ἀηδία, - λέει - ἀηδία˙ κλεῖσε τ᾽αὐτιά, τὰ ῤουθούνια, τὰ μάτια.
Ν᾽ἀκούσεις τί; Νὰ δεῖς τί; Ἑφτὰ σφαῖρες, ὀχτώ σφαῖρες.
Κι ὁ δολοφόνος δολοφονημένος, κι ὁ ἄλλος τὸ ἴδιο,
κ᾽ ἐδῶ κ᾽ ἐκεί. Πρὸς τὰ ποῦ νὰ κοιτάξεις; Τί ν᾽ ἀντιπαραθέσεις;
Σκισμένες ὅλες οἱ σημαῖες κατὰ μῆκος ὅλου τοῦ χρόνου,
καὶ μήτε μιὰ σ᾽ ἕνα μπαλκόνι ψηλὰ νὰ χαμηλώσεις μεσίστια.
Παλιὲς ἐφημερίδες ἐπιπλέουν στὰ νερά, πλάϊ στοὺς πνιγμένους.

5.VI.68

Από την τριπλή συλλογή Πέτρες, Επαναλήψεις, Κιγκλίδωμα

Αηδία. Σημαίες σκισμένες, λέξεις δολοφονημένες, εφημερίδες παλιές δίπλα στους νεκρούς. Και η λέξη γυρίζει δευτερη φορά: «Ἀηδία». Και το ερώτημα: «Τί ν᾽ ἀντιπαραθέσεις;»
Ερώτημα που μένει αναπάντητο μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της απραξίας πνιγμένων πτωμάτων. Το πένθος και αυτό αδύνατο, απαγορευμένο. Δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια, δεν υπάρχουν πια σύμβολα κοινά, η έννοια του ιερού.

Αυτό που απομένει είναι η νεκρική σιωπή της αποδόμησης, και ίσως ένα ερώτημα που μένει τσακισμένο μέσα στον λάρυγγα... μα πώς;... ως πότε;

α.α.