Νοιώθω μεγάλη ανάγκη, μετά από κάποιους μήνες σιωπής, να ανα-γράψω ένα ποίημα που γράφτηκε πριν από ένα και αιώνα από τον μεγάλο Αλεξανδρινό αλλά που παραμένει τόσο ζωντανό και επίκαιρο που αξίζει κανείς να προβληματιστεί ιδιαίτερα όχι τόσο για τα τείχη που όλοι βλέπουμε σήμερα αλλά για το πως "ανεπαισθήτως μ[ας] εκλεισαν από τον κόσμο έξω"...
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ αφήστε το δικό σας Σχόλιο ή Προβληματισμό!!