Εκεί που με πόνο στον αυχένα…

«…πρὸς τὸ φῶς ἀναβλέπειν, πάντα δὲ ταῦτα ποιῶν ἀλγοῖ...»

Πλάτωνος Πολιτεία ( βιβλίο ζ΄)

Εκεί που με πόνο στον αυχένα

και άλγος στην ψυχή,

μέσα στον ζόφο, καμόντων είδωλα

θωρείς,

τον αχό και τες φωνές του λυχναριού που φαύει

μην ακούς˙

που σε τραβάνε και καλούνε εκεί να κοιμηθείς.

Το δίψος σου στες χοές να μην το λύσεις

καθώς που ρέουν δια σε,

αν και γλυκύ το νέκταρ των θεών…

Και ξαφνικά σαν να ξύπνησες από τον ύπνο

τον βαθύ

και ανανήφεις και τα πέλματα  αισθάνεσαι ξανά,

και ανασαίνεις και ξανά το ύψος σου σηκώνεις,

και ακούοντας πως καταρρέουν και συνθλίβονται υαλιά,

τα βλέφαρά σου ανοίγεις:

Φάος άψαυστο, καθάριο παντού!

Φωτιά και Φλόγα στην ψυχή!

Το σώμα αγέρας το εσού

Καθώς πίσω σου την Λήθη αφήνεις…

Σιγή…

Να Είσαι, πια δεν είναι αρκετό…

Αλλά τα πάντα, το ένα, και το τίποτα

Αλήθεια.

…

Μα τι άχος σαν τον λύχνο ξανά θωρείς

μεσά στο σκότος!

Ω, τι πίκρα και τι πόνος στην καρδιά…

Νομίζεις πως πεθαίνεις στην ζωή,

σαν μια στιγμή τους οφθαλμούς σου κλείσεις!

Αλλά θυμήσου, πως εσύ διαλέγεις

τι ζωή θα πει

και αν η αυγή τον ήλιο σε σέ θα φέρει...

15 XI. 2008