Ποίος είσαι, συ, Έρωτα;

Μετά Πλάτωνος συμποσίου

Ω, Μέγα δαίμων,

Συ, υιέ της Πενίας

Που βαδίζεις στα κράατα

Των ανθρώπων

Μεταξύ θανάτου αθανασίας…

Ποίος είσαι συ που το θείο και θνητό

Σε μία φύση ενώνεις;

Εσύ Φιλόσοφε που στην αμάθεια

Σοφία πράττεις

Γεννώντας στης αγαθής ψυχής το σώμα

Της αθανασίας ελπίδα

Δόξα στους αιώνες αθάνατη

Να θεμελιώσει

Ποίος είσαι συ που στην ομορφιά γεννάς ωραίους λόγους

Στην αειφόρο της γνώσεως αγάπη

Που την αξία των χρόνων της αρχής, του τέλους

Μιας αιωνιότητας προσδίδεις;

Ποίος είσαι εσύ

Που στην τρυφή , τον αιώνιο ίμερο

Του καλού του κάλλους φανερώνεις

Μετά από κόπους και καιρό

Το αιώνιο το παντοτινό

Το αυτό μεθ΄αυτού το μονοειδές

Καθάριο από σάρκες ανθρώπινες

Και θνητές φλυαρίες;

Εσύ είσαι Έρωτα, που σε ΄ρωτώ,

Φίλος του ανθρώπου, συνεργός

Που στων μακάρων θα τον πας τα νησία…

 2008