«Μέθη πικρὴ τοῦ Ἡφαίστου !»

Ντυμένο στην πορφύρα

φεγγάρι ανατέλλει,

βαμμένο με αίμα θλιβερό.

Στεγνός βρέχει ο ουρανός

τα μέλανα δάκρυα των αγγέλων…

Λιβάνι απόκοσμο

πλημμυρίζει η φύση,

καθώς σιωπηλές κραυγές ακούγονται

εκ κορμών εκπνεόντων.

«Μέθη πικρὴ τοῦ Ἡφαίστου !»

Ρουφά αδηφάγος τον ιχώρα

αφανίζοντας πασαένα κλαρί στεκούμενο ,

πασαένα ζώο ζῶν…

Αγανή πικρή σιωπή…

Φαιός ο νέκυς κείται

μιας ζωής.

Οιμωγή μίας νύμφης

η σιγή.

Σινδόνα υφαίνει στάχτης

με πόνο στην ψυχή.

Κόβει τα μαλλιά της,

ρέουσι τα δάκρυά της.

…συγκλονίζεται η γη

και σφοδράς  βροντάς βαΰζει…

Μα άαπτον σέλας καταυγάζει!

Ιαχή επουράνια απαντά.

Τριγύρω μαύρη η πλάσις,

αλλά αίφνης φως την ακουμπά!

Μία σταγόνα Ελπίδα

την ψαλάσσει,

ηεροδίνης την τραβά.

Ως που ένας σπόρος

μίαν ζωήν βοηθά…

Αθήνα, Καλοκαίρι 2007

Πίνακας.: a.a.