Κάποτε ψηλά εσύ κοιτούσες
Στον άβροτον τον ουρανόν
Μα τώρα δεν θα κρατούσες
Τον της φύσεως ανθόν
Την νύχτα έκανες μέρα
Χωρίς κανένα δισταγμό
Ολιγωρώντας της μάνας, της μητέρας
- Ω Μήτερ! -
Τους πόνους, τις βοές…
Ψηλός και Μέγας έγινες,
Και τον κόσμο απαιτείς
Την Αλήθεια απαρνείσαι
Στην φύση σου ηδυπαθής
Τα τάλαντα μια μέρα έχεις
Τον Λόγο σου εκποιείς
Δεν θέλεις εσύ να παραδώσεις
Την άχαρη χαρά
Την βάρκα τελικά σαν είδες
Χωρίς να δεις πιο παραπέρα
Τα μέλανα του Αχέροντα νερά
Κυρίαρχος ως σαν θεός
Ήθελες εσένα οδηγό
Παντοτινό,
Μα ’να Λεπτό
Θλιβερό
Αγανό
…
2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ αφήστε το δικό σας Σχόλιο ή Προβληματισμό!!