Πλέον θα μπορείτε να παρακολουθείτε το Ἀναγράφω και από την σελίδα του στο facebook

α.α.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Η απώλεια του Ιερού


Σήμερα επέτειος της 25ης Μαρτίου 1821 κι᾽όμως διστάζω ν᾽αφιερώσω λίγες γραμμές, όχι τόσο λόγω μιας προσωπική ανεπάρκειας αλλά κυρίως ένεκα του κινδύνου να διαβαστούν ως μια ακόμη κοινότυπη, επιμνημόσυνη «δοξολογία», ως μια ακόμη εξόφληση μιας εθιμικής υποχρέωσης. Ένας κίνδυνος ο οποίος,κάτω από τις βαριές σκιές νεκρών, δεν με αφήνει παρά να καταφύγω και να βρω αφορμή μονάχα σε κάποιους στίχους που φώλιασαν κάπως αναπάντεχα στο νου μου, σε κάποιους στίχους του Νίκου Γκάτσου νοτισμένους με την μελωδία του Χατζιδάκι και πιθανώς με τον νόστο των ανοιξιάτικων αυτών ημερών, έναν θρήνο όχι για την ξεχασμένη στον Άδη Περσεφόνη αλλά για τον άνθρωπο που έπαψε να την αναζητεί.


Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Χ. Γιανναράς - Aντίσταση στην ψυχική καταστροφή

E. Johannissen
H στέρηση, η φτώχεια, το φάσμα της πείνας δύσκολα συμβιβάζονται με τη νηφαλιότητα, την ορθοβουλία, τις ψύχραιμες αξιολογήσεις. Oταν δεν υπάρχει πια μισθός ή ο μισθός εξαντλείται σε ελάχιστες μέρες και οι υπόλοιπες του μήνα ξημερώνουν σαν απειλή, δεν υπάρχει μυαλό για διαφορετικά ενδιαφέροντα, για ποιοτικές ενασχολήσεις. Tο μαρτύριο του άνεργου, του χαμηλόμισθου, του βάναυσα τσακισμένου συνταξιούχου είναι η τέλεια ανημπόρια του να ασχοληθεί με ό, τι ομορφαίνει τη ζωή – να διαβάσει, να ακούσει μουσική, να χαρεί τον περίπατο, να κουβεντιάσει ξέγνοιαστος για ό, τι αγαπάει. Aνημπόρια ψυχική, λογικά μη ελεγχόμενη, παραλυτική.

H στέρηση, η φτώχεια, το φάσμα της πείνας είναι κάτεργο. Aπό τα βαθιά χαράματα που θα σε ξυπνήσει ο πανικός, το μυαλό δεν έχει άλλη έγνοια παρά μόνο τον πνιγμό των χειροπιαστών απειλών: Tους απλήρωτους λογαριασμούς, τα άδεια ερμάρια, το άδειο ψυγείο, την παγωνιά στο σπίτι με το καταργημένο καλοριφέρ. Aν κάποιοι από τους πολιτικούς υπαίτιους και αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας έφταναν στο εδώλιο του κακουργοδικείου, οι αναίτια καθηλωμένοι στο κάτεργο θα ένιωθαν ανασασμό. Oχι γιατί θα έπαιρναν εκδίκηση, αλλά για το κουράγιο και την ελπίδα που θα τους χάριζε η αίσθηση ότι ανήκουν σε κοινωνία, μοιράζονται τη συμφορά με συνανθρώπους, μπορούν να εμπιστεύονται θεσμούς απονομής δικαιοσύνης.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Α. Βυζάντιος - Ελλάς ή Σύνταγμα;

Αναστάσιος Σ. Βυζάντιος
Σήμερα ένα κείμενο γλαφυρότατο, με δυναμισμό λόγου που ακόμη και σήμερα - ίσως περισσότερο σήμερα - κεντρίζει με την κριτική διάθεσή του, από έναν από τους πιο σημαντικούς δημοσιογράφους της εποχής του. Λόγος δυστυχώς ακόμη πολύ επίκαιρος και δηκτικότατος που «δεν χαρίζει» και το λιγότερο διασκεδάζει έναν αναγνώστη μετά από 140 περίπου χρόνια περιγράφοντας τον κομματισμό, την διαφθορά των πολιτικών, τον πιθηκισμό και τον αχυρώνα εκείνο «ὄστις ἐν Ἀθήναις καλεῖται Βουλευτήριον». Συγκεκριμένα είναι μια συρραφή αποσπασμάτων από ένα εκτενέστερο κείμενο με τον προκλητικό τίτλο «Ελλάς ή Σύνταγμα;», του Αναστάσιου Σ. Βυζαντίου (1839 - 1892), ο οποίος υπήρξε επιφανής πολιτικός δημοσιογράφος, διπλωμάτης αλλά και ποιητής και λογογράφος. 
Νομίζω αξίζει κανείς να κάνει τις συγκρίσεις μεταξύ της Ελλάδας του 1870 με αυτήν του Σήμερα, όχι τόσο για να κρίνει ανθρώπους και καταστάσεις όσο για να τις κατανοήσει και να αναρωτηθεί για τα βαθύτερα αίτια της σημερινής κρίσης. Σημειώνω πως παραθέτω μονάχα κάποια πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα, αλλά όποιος επιθυμεί μπορεί να διαβάσει όλο το κείμενο (ή το βιβλίο στο οποίο περιέχεται) ακολουθώντας τον σύνδεσμο στο τέλος.