Sonata
dell'acqua
Έχει νυχτώσει. Ο ήλιος έχει δύσει στον αστερισμό του
Καρκίνου. Το φεγγάρι βαίνει στην χάση του.
Το φως του μόλις που περνά ανάμεσα από δύο πεύκα. Δεν φυσάει. Ένας νέος
στέκει μόνος κοντά στα αρυτίδιαστα νερά μιας λίμνης.
I. Andante con motto
Καλέ μου ξένε, ώρες πολλές σε βλέπω
τώρα
στων υγρών χειλιών μου τις ακτές
Ο ήλιος βασίλεψε ήδη
-από 'κεί που έρχονται, καθώς λέν᾽
εσάς των θνητών οι ψυχές-
μα εσύ ακόμη στέκεσαι αμίλητος,
γυμνός,
στων σκοτεινών νερών μου τον καθρέφτη.
Πόσο μου αρέσει, όμως, το γεμάτο
σκέψεις
να βλέπω πρόσωπό σου
καθώς του φεγγαριού το αμυδρό το φως
φεγγίζει.
Μα πιο πολύ αυτό το σκοτεινό το βάθος
στο κέντρο των ματιών σου,
η στενή η άβυσσος της βρωτής ψυχής
σου.
Σε βλέπω ακόμη όπως τότε.
