―πληγωμένο το άγιο σώμα,
φιλιά που ψάχνουνε μια στάλα λάγνα φως
στης αιώνιας νύχτας τα μαύρα σπλάχνα.
Κάθε φιλί, χίλια 'ρωτήματα,
αναπάντητα ως τις άκρες,
κάθε φιλί, μια ανάμνηση
σβησμένης μνήμης.
Και το νερό θα είναι πλέον ακόμα πιο γλυφό
και τα χείλη πάντα θα διψάνε:
ατέρμονη αναζήτηση
αλχημιστών, μιας λίθου.
Και ας είναι το δέρμα πια υγρό
και της θάλασσας το άλας, ίδρος
―μανικός ο έρωτας θαρρείς
αϊδίους λήθης.
Δεν είναι η ηδονή, όμως, αυτή,
παρά θανάτου, οδύνης γέννα·
όσο το σώμα μένει αδιάτρητο
και με φλογισμένο πάθος φως γυρεύει.
Ίσως, τελικά, ένα νόημα,
μια πέτρα λογικής,
της θάλασσας το κύμα
να μην ποτέ ταράσσει·
αλλά ίσως εκεί που η ανάσα σταματά
ανάμεσα σε χτύπους δύο,
Και ας είναι το δέρμα πια υγρό
και της θάλασσας το άλας, ίδρος
―μανικός ο έρωτας θαρρείς
αϊδίους λήθης.
Δεν είναι η ηδονή, όμως, αυτή,
παρά θανάτου, οδύνης γέννα·
όσο το σώμα μένει αδιάτρητο
και με φλογισμένο πάθος φως γυρεύει.
Ίσως, τελικά, ένα νόημα,
μια πέτρα λογικής,
της θάλασσας το κύμα
να μην ποτέ ταράσσει·
αλλά ίσως εκεί που η ανάσα σταματά
ανάμεσα σε χτύπους δύο,
όταν το σώμα γνωρίζει και υποκύπτει τίμια στις πληγές του,
ίσως η παύση αυτή ―η έκσταση―
τότε χρονίζεται,
σωτήρια, δίκια χάρη.
σωτήρια, δίκια χάρη.
VII. 2014
α.α.
α.α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ αφήστε το δικό σας Σχόλιο ή Προβληματισμό!!